Vieiros

Somos capaces de organizarnos con rapidez ante o que percibimos como retroceso colectivo. Cómpre preguntarse se a nosa representación ideolóxica do mundo non cede terreo xustamente alí onde a miseria está máis cerca, de feito tan próxima que preferimos pechar os ollos. Hai quen conta algún chiste.
   
A furgoneta de Alecrín viaxaba aos guetos urbanos da prostitución cargada con medicinas, preservativos, probas clínicas, axuda psicolóxica e sobre todo toneladas de traballo xordo de ducias de militantes. Dispoñía a asociación en Vigo dunha estrutura de pisos francos que servían como refuxio para mulleres –a maioría romanesas, brasileiras, africanas- salvaxemente agredidas, case sempre por redes internacionais. O traballo non só era xeneroso, senón cheo de riscos, desafiando simultaneamente a inhibición xudicial, a connivencia do noso sistema político e as ameazas das mafias.

Antonio Salas, pseudónimo co que se protexe un xornalista desas mesmas mafias da escravitude sexual, coñece ben o compromiso de Alecrín. Na súa obra El año que trafiqué con mujeres documentou, poñendo en perigo a vida, un feito non tan sorprendente: moitas “empresas” paralegais que se dedican a prostituír seres humanos están baixo o control de nomes e grupos vinculados á ultradereita nos que o propio Salas se infiltrara para dar ao prelo o estarrecedor Diario de un skin.

O imaxinario social sobre a prostitución é alarmante. Aparece un sorriso estúpido cando na conversa toca falar de “clubs” de estrada e certas argumentacións sobre o que se considera “opción voluntaria”, incluso “profesional”, se untan de progresismo. Pouco importa que a resposta sexa tan obvia como invariable: por que non recomendas esa “saída profesional” no teu ambiente próximo? Debemos anuncialo pola tele, programalo na escola? Vale de alternativa familiar ao paro? Cal é a mellor idade para decidilo?

A soa existencia de Alecrín -que sostiña demasiadas actividades para as relatar nesta columna- arrincaba o disfrace ao cinismo con que se asume que miles de mulleres sexan secuestradas e violadas cada día. A solidariedade segue tendo fronteiras de sexo, de clase e de nación. Non parece importarlle a moita xente.