Vieiros

Agora que a crise rescata Marx das librarías algúns espertan do soño posmoderno vendo con máis claridade que os recortes laborais e a represión contra o sindicalismo denuncian un proceso de baleirado histórico. O pacto para o Estado de Benestar levou líderes das grandes siglas a frecuentaren a moqueta perfumada. Columnistas a soldo tomaron posición e largaron fogo cruzado que proviña, a conveniencia, da esquerda antisistema ou de Wall Street.

Da patronal tomaron o concepto de “responsabilidade”, a submisión á Orde Financeira. Ridiculizábase calquera persoa que defendese o testamento de Bush: a necesidade de racionalizar (ou dixo nacionalizar?) o sistema bancario. Durante tres décadas, esnifando das plantiñas rebeldes que parecían murchar aquí e acolá, eses mesmos brokers sociolóxicos acusaron con cinismo o liberado profesional de non servir xa intereses de clase. Foron inoculando virus en cada célula da esquerda ata se garantír un retiro de luxo. O seu hábitat, por decantación (cito en orde moi descendente de intelixencia: Albiac, Losantos, Arias, Cancio), virou do socialismo ao sumidoiro.

Cando o patrimonio de confrontación ía mutando en xiria neoliberal, Mario Conde encheu Facultades. A Nova Orde Mundial pillounos pronunciando conxuros que serviron de pantalla ao maior retroceso desde o XIX: a explotación chamouse “produtividade”; a precariedade do emprego, “flexibilidade do mercado”; o expolio do Estado, “rendibilización da empresa pública”. Ao despedimento dinlle ERE, dinlle subprime ao roubo que hipotecou millóns de pobres. Co sector funcionarial -xustamente o que indica que algúns servizos básicos resisten a depredación- a fábrica de consignas ensañouse; eles e as sindicalistas, ao fin outras funcionarias, eran o inimigo. Unha banda de parásitos. O inimigo era o gravoso para aqueles que de verdade traballan, era a sanidade colectiva, é Correos, é a universidade pública. E os salvaxes que fan arder o mobiliario urbano producido con tanto esforzo por Alicia Koplowitz, creadora de riqueza.

Cuestiónase a xornada de 40 horas mentres prestacións e emprego digno soan a utopía en boa parte do globo. Está na nosa man seguir repetindo coma zombies os refráns patronais ou esixir na rúa o dereito inalienable de Emilio Docampo, Iván Piñeiro, Daniel Cascallar e Xosé García a defender o único que teñen. Tan material para a súa supervivencia como material e intanxible é o Gran Relato que debe construír de novo o sindicalismo.