Vieiros

Xestión

    No tempo de Franco chamábanse tecnócratas. A prensa alegrábase. Eran moi serios e tiñan solucións onde o ministro franquista puro erguía o brazo compulsivamente. Tampouco non é que os tecnócratas non fosen franquistas de todo, pero tiñan técnica. Na Restauración comezou a Era dos Xestores, con Jesús Gil de abandeirado: un empresario audaz, un creador de riqueza sen ideoloxías desas que distraen. Hoxe son Berlusconi e Agustín Hernández os que decidiron sacrificarse polo sector público.

En tempo de crise a xestión é un acto desapaixonado, unha habilidade case mecánica para producir benestar rexional e mundial. “Que fago con estes millóns, xefe?”. “Eu queee sei!”, di o xestor, coa palma da man estendida, un pouco por encima da cabeza, medio exasperadamente. “Xestiónaos, ou?”, dille, “non estarás esperando que teña unha idea!”.

Billar

Na sala de xestión rematan o debate técnico sobre benestar. Pasa un anxo cómplice. O consello volve os ollos á biblioteca de luxo. Alí está o dispositivo secreto, tipo castelo inglés. O Presidente ergue da cátedra, empuxa a obra de Fraga Iribarne Sociedad y valores e un portón xira pesadamente sobre os seus gonzos. Os xestores baixan con rumor solemne as escaleiras escuras. Revoan arañeiras no teito; a anterior Xunta non o usaba pero tampouco quixo desactivalo, non fora ser.

Porque abaixo está o Soto da Ideoloxía. Mobles e efectos que lembran o enxoval do Pazo de Meirás, minibar caoba, larga mesa con atril e ao fondo –a sala ten dimensión cumprida- un tapete verde de billar francés. O aire tremeluce. Ninguén toma a palabra ata que o mandatario ordena sentar ao grupo e abrir os cadernos.

A primeira moción é sinxela: cómpre exasperar o soberanismo. A bóla branca parece moverse enmeigada, lentamente, en liña recta sobre o suave pano. Temos boa infantaría, mellor que comecen provocando persoas sen notoriedade. O ambiente debe ferver antes das eleccións xerais -traducimos do español-. “E que farán os nosos homes na Santa Embaixada?”

“Nada novo”, di o xefe, “poñeranse do noso lado contra a violencia e a chantaxe sindical nas rúas, que impiden ao cidadán exercer os seus dereitos”. As bólas baten secamente. “Entón denunciamos a política municipal do PSOE.” Todos apuntan: pacto, diálogo, Estatuto conciliador. Promover novos valores, xente moza. A cultura galega quedou resesa. “E caerán?”. Alguén serve dous dediños de Glennfiddich e sorrí con retranca ao lonxe. “Xa o din os periódicos: un goberno de perfil técnico. Os da ideoloxía son eles”. Disolvida por un resorte oculto, a xuntanza levántase e departe cara á mesa de xogo. Un aplique asmático debuxa con sombras a maqueta da Cidade do Gaiás.