Vieiros

Era evidente que se o PP non superaba aos socialistas desta vez, Rajoy ía acabar a súa carreira política de súpeto. E mandaría truco  que fora tras unhas europeas, cando tivo que superar un congreso en Valencia con medio partido facéndolle a cama e outro medio loitando polo seu posto. Sería moito tamén que despois de perder por dúas veces as xerais –a primeira delas partindo dunha maioría absoluta- foran unhas votacións nas que participación quedou embaixo do 50% as que o sentenciaran. Por iso, Rajoy guindou todos os folgos que lle quedaban en gañar desta vez.

Mentres, Zapatero estaba pasando o peor da crise, atópase só no Congreso, e a piques de afundirse nas areas movedizas do que foi o oasis catalán. É dicir, sen moito ánimo para baterse nunha cita na que tampouco ía gañar demasiado. Por que non tirar a toalla e deixar que o seu rival colla velocidade? Se gañaba Rajoy tampouco ía pasar nada; e se perdía, acabóuselle a peseta na política.

A cousa é que aínda faltan tres anos para as vindeiras eleccións, e no caso de que Rajoy se retirara, o PP tería tempo de preparar un novo equipo, engraxalo, dalo a coñecer e plantar batalla nas eleccións. Agora non hai marcha atrás: Rajoy estará nas papeletas do 2012, e entón os socialistas só terán que lembrarnos como será España se o líder do PP é Presidente.

Para entón, a crise económica xa estará formando parte do pasado, a enguedellada catalana resolta e, posiblemente, ETA estará negociando de que xeito se reintegra na vida civil, e a súa expresión política loitará co PNV pola hexemonía do abertzalismo nas urnas. Con esa situación, Mariano Rajoy irá á campaña falando de futuro e de mudar as cousas. E o PSOE revalidará o seu mandato.