Vieiros

Non é o primeiro que o insulta desa maneira, nin é a primeira vez que o fai, pero como Ibarretxe é o Presidente do país onde vivo e traballo –estea máis ou menos de acordo coas súas ideas, que iso non vén ao caso- véxome na obriga de dicir algunhas cousas. Xa escribín algunha vez que para comprender a globalidade da proposta feita polo lehendakari no nome do Goberno vasco había que ler o texto, e unha vez feito iso poderíase opinar. Teño a certeza de que moi poucos dos que denigran esa oferta a leron na súa integridade. Porque se poderá estar máis ou menos de acordo con ela, pero ninguén pode negar que é totalmente lexítima e fondamente democrática. Distinto é que puidera lograr os obxectivos para os que foi deseñada (paz e normalización política).

Ser Catedrático non dá licenza para insultar: “iluminado”, “burócrata aburrido”, “radical”, “santurrón”, “obtuso”, “obsesivo”, “delirante”, “racista”… Son algunhas das cousas que esta persoa dixo de Ibarretxe. O que me sorprende é que haxa tanta xente que teña a quen asina semellantes calificativos coma unha referencia da Universidade galega, porque como galego iso dáme moita mágoa. A razón aparente? Que o lehendakari quere consultar aos vascos dúas preguntas que, sinceramente, non vexo a quen poden mancar. A razón real? Desde o meu punto de vista, que ser Catedrático non é sinónimo de ser demócrata e de aceptar a vontade da cidadanía.

O debate de fondo non é se a consulta é legal ou non o é (onde se viu un país no que o Presidente non pode consultar aos seus cidadáns? Pódese facer una enquisa gubernamental con esas mesmas preguntas pero non se poden poñer urnas?). O debate de fondo é se a lei está ao servizo da sociedade ou é a sociedade a que está ao servizo da lei. O asunto non é menor. Aquí non se pode tocar a Constitución, aínda que sexa machista no eido da Monarquía (a propia Monarquía merece outro capítulo), porque se abren riscos; e tampouco se pode modificar a lei para satisfacer as demandas dunha parte da sociedade que xamais poderá materializar o seu proxecto político porque a eterna maioría no Estado español decide que se pode e que non se pode facer. Aínda que esa maioría en España sexa minoría en Euskadi.

De Ibarretxe dise que quere a independencia, a secesión e dividir aos vascos. Pero o cidadán de a pé que leu as preguntas non ve tal cousa, porque non a hai. Isto non é autodeterminación nin darlle osíxeno a ETA, a isto chámaselle darlle a palabra ao pobo. Cheguei a escoitar nalgunha ocasión que debería facerse un referéndum en Álava para saber se os alaveses queren ou non ser vascos, como se o ser vasco dependese de a que partido se vota. O razonamento que fan é o seguinte: “como en Álava veñen gañando –desde hai só oito anos- o PP e o PSE, os alaveses non queren ser vascos”. Este é un argumento ou ben trampulleiro ou ben de analfabetismo político, porque aplicado a Galicia significaría que os galegos non queren ser galegos porque votan ao PP. Para Navarra serve igualiño esta ecuación.

Seguramente Ibarretxe non fará a consulta. Todo está na súa contra, pero o que si se van preguntar moitos vascos é que lles queda, se non é posible sequera respostar ás dúas preguntas que nos propuxo o lehendakari. Mentres, os que nos dan leccións de democracia todos os días seguirán a insultar e a denigrar ás persoas e ás ideas. Canto máis o fagan, máis persoas haberá convencidas de que con eles non hai ningún proxecto que compartir nin ningunha convivencia que construir. Por moi catedráticos que sexan.