Vieiros

Dun tempo para acá vívese unha continuada "reforma" sobre "reforma", de xeito que antes de que unha calle xa se pon en marcha outra que impide que a anterior madure. Esa inestabilidade continuada consome moitísimo tempo e esforzos, altera de forma caótica o sistema de incentivos e criterios de valoración, crea moita incerteza e impide establecer obxectivos claros para o seu funcionamento a todos os niveis. Moitos empezan a pensar que esa "revolución permanente" non ten como obxectivo primordial mellorar as Universidades senón axitar un caótico movemento browniano que as manteña entretidas entrementras outros van poñendo picas nos campus e arredores. Máis alá dos créditos ECTS e a mobilidade dos estudantes, as reformas estruturais que hoxe se discuten nos organismos internacionais (Banco Mundial, OCDE; OMC, Comisión Europea...) xiran ao redor da regulación do servizo de "ensino superior" para abrilo ao mercado, coa entrada de empresas de educación nacionais e/ou transnacionais. A educación superior empezou a verse como un substancioso mercado de decenas de millóns de clientes en todo o mundo. Sobre todo nas titulacións con matrículas masivas e reducido custo (xestión, economía, dereito, etc). O mesmiño que pasa con outros servizos públicos con millóns de usuarios como a sanidade, as pensións, etc. O discurso é sibilino: fálase de "calidade" para significar "normalización para a competencia no mercado"; fálase de educación "centrada no alumno" para significar que "o alumno é un cliente", ergo "quen paga manda" (aprenda ou non)... Sen dúbida, cómpre abrir un debate antes de que sexa tarde demais.

Agás Madrid

Agás Madrid, onde o furor nacionalista da dereita colleu a ZP e aos seus ranqueantes candidatos nas verzas, o mapa postelectoral desmente os supostos efectos do discurso tremendista de Rajoy. Conseguiu mobilizar aos seus. Pero non foi quen de convencer aos demais de que en vez de alcaldes e programas sociais, o 27-M lexitimaría etarras e poría España en venta. O seu órdago, dramatizado en Navarra con relatos fantasiosos que a daban por anexionada ao día seguinte, non fixo que variasen practicamente nada as porcentaxes de voto que o PP e mailo PSOE obtiveran nos comicios de 1999 e 2003. De non andaren a cara de can, non terían inconveniente en aceptar un empate técnico arredor do 34 por cento, con vantaxe de unha e cinco décimas para os socialistas naquelas dúas lexislaturas, e con sete de diferenza a favor da dereita agora (34,9 fronte a 35,6). A súa franquicia navarra, UPN, perdeu a maioría absoluta, e os nacionalistas de Nafarroa Bai experimentaron, a contracorrente desa campaña fratricida, unha subida espectacular. Fóra de Valencia e Madrid, non pode o PP brindar en poder. Tampouco en Galicia, onde sufriu un revés, condenándoo a gobernar tan só sobre o trinta por cento da poboación. As presidenciais de Rajoy e Feijóo seguen no aire.

A volta ao túnel

Estaba cantado. A bomba da T-4 foi o anticipo. ETA rompería a tregua e volvería ao terror en canto puidese botar man da escusa que máis convincente fose para xustificalo ante a súa base social. Atopouna finalmente na decisión adoptada pola xustiza de deixar fóra do proceso electoral unha chea de candidaturas abertzales. Así o deixa por escrito no comunicado que dá por rematado o alto ao fogo permanente iniciado o 24 de marzo do 2006. Oculta intencionadamente que a esquerda abertzale vai controlar a través de ANV e con maioría absoluta un total de 25 concellos, e que dispoñerá de 439 concelleiros, tendo ademais poder para decidir o goberno de Pamplona. De se manter aberta ao diálogo, renunciando aos sinais de rearme, extorsión e kale borroka que facían presaxiar o peor, cantos estivemos a prol do proceso de paz non teriamos medo a enfrontar argumentos políticos e humanitarios aos de carácter exclusivamente partidario e electoral do seu principal verdugo, o PP. Mesmo de apertar democraticamente a Zapatero e ao seu goberno para soltar amarras, desafiando o estado de salvaxe intimidación á que viñeron estando sometidos por parte da dereita política e mediática máis extremosa. Poñéndose a bomba por norte e a falsa representación do pobo vasco por monteira, non nos deixa marxe algún. A volta ás armas tíñana decidida meses antes do 27-M. Diante diso, ningunha argumentación política é tolerable, nin admisible. Volvemos ao túnel. Maldita sexa.

Editoriais publicados na edición impresa de TEMPOS Novos (nº 120, xuño de 2007)