Vieiros

  A penosa e estrágante realidade, da grande nación que soñaron fai xa douscentos anos os pais fundadores, é hoxe unha rexión con atrancos nos ideais de liberdade e prosperidade. Nos derradeiros trinta e cinco anos a Arxentina mudou de ter a renda por habitante semellante ás das mellores economías da Europa daquela, e unha adxudicación máis igualitaria dos beneficios, a ter a máis destacada renda dos países da américa latina, que arestora é só o trinta por cen da renda da UE na actualidade.

O día de hoxe a renda media dos arxentinos é seica a que tiñan en 1974, ao mesmo tempo noutros países coma é Corea do Sur, a renda medrou oito veces, e á nosa beira Chile, o fixo por tres. Aínda o volume da torta é o mesmo fai xa moitas décadas e o anaco que nos achega e máis pequeno, xa que nos anos setenta cada un dos arxentinos era dono dun tres por cen da renda, agora só ten o un por cen. O decrecemento da económica pola crise mundial reflectira na demanda de grao e sementes oleaxinosas producidas polos países latinoamericanos, e na falla das exportacións á China e outros mercados do mundo, aínda proxectará a pantasma da crise nas alianzas do MERCOSUR e o UNASUR.

Neste tempo os gobernos non tiveron a capacidade para desenvolver e artellar unha mecánica a prol de xerar un crecemento forte e sostible, malia o intento de reducir a pobreza, coa mellora dos ingresos das clases sociais máis depauperadas de cadansúa nación. Certamente a fenda dos pobres canda os ricos medrou de xeito salientable, abofé nalgúns países a renda da poboación de baixos ingresos diminúe acotío, até seis veces, o que esixe moito máis esforzo financeiro para evita-los danos e a exclusión social cando o sistema capitalista medra feble.

Ser pobre nalgunhas nacións latinoamericanas xera esperanza, e noutras envexa, xa que na meirande delas a pegada hispánica deixou unha cova de atraso e pobreza. Así e todo a herdanza non é unha cadea e se cadra neste oco do mundo é posíbel saír da marxinación e da pobreza, no entanto é máis doado manter as mellores políticas asistenciais dirixidas aos sectores empobrecidos, mentres o crecemento da economía é forte e sostido.

Inda non temos a formula maxistral, máis a sociedade democrática que estamos a construír fai xa vinte e cinco anos, coa aliaxe dos economistas e políticos, máis os eidos da ensinanza e o pensamento progresista, semella o camiño acadado para achegar ao desenvolvemento económico, o que cumpre é adoitar políticas monetarias que reduzan os efectos non desexados na poboación, máis o coidado da ecoloxía protexendo o medio ambiente.

En tanto que ficamos aínda lonxe dunha resposta aquelada á problemática da pobreza, os gobernos que conduciron as nacións latinoamericanas dende o nacemento da última e perdurábel etapa democrática nos distintos estados, non tiveron unha ollada de futuro para xerar un debate aberto e amplo, na interioridade da tolerancia e o respecto ás diferentes ideoloxías e ás diversas posicións ca deixen que a razón non sexa atropelada pola paixón e as hexemonías.

O empobrecemento das clases sociais esquecidas da poboación de latinoamericana e un calote aos ideais democráticos e da liberdade, ao que contribúe arestora todo o conxunto da política, máis todas as clases ca non apoian o pensamento progresista. Polo que as persoas que fican hoxe en fogares axeitados e coa ledicia dos feitos axustados para o desenvolvemento persoal, e da sociedade que os acolle, ten a obriga de corrixir a aldraxe que é a falla da construción dunha sociedade xeradora das ocasións de progreso, e a inclusión da diversidade.

O soño dos devanceiros coa construción dunha sociedade máis xusta e ceibe, cun grao de desenvolvemento semellante aos mellores do mundo, é o alicerce da converxencia nun proxecto de futuro coa ineludible autocrítica, e asumindo os erros do pasado na busca de agromar unha rexión rica e abondosa, co fornecemento das coberturas sociais cara aos sectores máis prexudicados .