Vieiros

Polo menos nalgún momento, ao presidente do executivo do estado Sr. Rodríguez Zapatero, hai que recoñecerlle unha certa perspicacia, a xulgar pola súa declaracións no congreso dos deputados na que afirmou procedente suscitar unha nova ofensiva ante a Unión Europea para que Astano poida volver á construción naval civil, sen dúbida, a natureza desta decisión conta co apoio positivo de quen mantemos esa postura desde que o seu goberno e os sindicatos maioritarios, avalaron o veto ao que está sometido o estaleiro de Fene, pero nunca é tarde se a dita é boa.

O verdadeiramente estraño é que esta decisión non parta co marchamo do PSOE, é dicir, como unha iniciativa parlamentaria do grupo socialista e a reacción do presidente sexa resposta a unha pregunta do deputado do BNG Sr. Jorquera, iso fai que soe a improvisación suspicaz, pois é pouco usual en política, que o protagonismo adxudíqueselle ao opositor, e neste caso é evidente quen colleita a rentabilidad, obviamente non é o partido socialista cuxos militantes na comarca foron os primeiros sorprendidos polas declaracións do seu secretario xeral.

Pero deixando á marxe a natural desconfianza e presupoñendo en positivo, no caso de que o compromiso de Zapatero sexa un obxectivo decidido e inalterable, entón, antes de iniciar as xestións ante a comisaría de Neelie Kroes, sería procedente unha reconversión nas filas socialistas da comarca, a fin de que os seus dirixentes mudasen os seus fundamentos sobre Astano, pois nesta nova instrución o pelotón socialista terá que asumir a nova disciplina e non seguir desfilando co paso cambiado.

Entendo que nesta nova etapa, non poden ter cabida declaracións tan absurdas como a do entrañable alcalde de Fene sobre o seu recorrente e case manida formulación sobre o uso do que el denomina activos ociosos do estaleiro e outras lindezas polo estilo, como a súa frase antolóxica relativa á temporalidade do veto, nin tampouco intervencións públicas tan desastrosas como a da súa señoría o senador Xavier Carro, defendendo a anómala situación do estaleiro como un expoñente de estabilidade; abofé que ante o hipotético cambio de rumbo dos acontecementos, poden xustificar a súa variación de postura en razón a circunstancias conxunturais diverxentes, iso politicamente soa ben, e o desgaste por inconsecuencia dilúeo o tempo, de todos os xeitos hai outra solución alternativa pero só se son presa da síndrome de remordemento, e trátase de que en diante mantéñanse calados.

A tempo presente o veto que pesa sobre Astano é unha incongruencia dentro do marco regulador do sector naval europeo por parte de Bruxelas, pois a situación de contratación do mercado mundial vive unha época de bonanza como nunca se recorda, e como referencia cifrar que na actualidade a carteira de pedidos globalizada, supera os 10.000 buques, unha realidade cuantitativa sen parangón na historia da navegación, pois iso significa que un terzo da flota mundial está na carteiras comerciais dos estaleiros. Esta explosión débese ao repunte de fletes e á intensidade crecente do tráfico marítimo que vén motivado polo empuxe dos países emerxentes, e súa incidencia na produción e o consumo, incrementa a necesidade cargueiros.

De igual xeito, o mercado de buques offshore -petroleiros, gaseiros, barcos de apoio a plataformas-, crece en atención á propia liña ascendente da industrias extractivas de gas e petróleo e da procura de novos xacementos nas plataformas mariñas, engadindo a iso, a obrigación de dotar aos petroleiros con dobre casco, aspecto este, que forza unha renovación integral da flota mundial.

Europa non pode permanecer impasible a esta realidade, e en boa lóxica o presidente Zapatero tivo que reaccionar, pois como queda referido superouse o receso de contratación e estamos ante unha nova realidade que recomenda unha revisión de formulacións, a oportunidade esta servida pero non esqueza Sr. Zapatero que por imperativos de mercado a súa ofensiva ante Europa non admite relaxación, nós levamos tempo esperándolle, agora tócalle a Vostede recuperar o tempo perdido.