Vieiros

As consecuencias da combustión do lignito son ben graves: unha mina de extracción non só perturba o hábitat, senón que require un enorme consumo de auga, e mesmo a construción de encoros para o seu mantemento (Vilagudín e S. Cosmade no caso de Meirama). Carrexa tamén a necesidade de tendidos eléctricos e transformadores, vertidos, residuos... E, o máis salientábel, as emisións da central eléctrica son altamente contaminantes: a choiva aceda provoca decoloración e necrose nos vexetais, coas perdas de produción e de cultivos que isto leva consigo, corroe materiais, afecta aos microorganismos do chan e provoca enfermidades cardiovasculares.

Como explica Ramón Varela, "os últimos datos do IGEI (Inventario de Gases de Efecto Invernadoiro 1990-2004) informan dunha emisión de CO2 (dióxido de carbono) de 4,8 millóns de toneladas dende a central de Meirama; de SO2 (dióxido de xofre), de 63.300 toneladas; de Nox (óxido de nitróxeno), 10.600 toneladas; e de partículas, 2.100 toneladas. Son datos oficiais que as empresas mandan ao goberno autonómico, e este valida antes de enviar ao goberno central", afirma. Os efectos son os seguintes: "no caso do CO2, é dos principais gases contaminantes causantes do efecto invernadoiro, e do quecemento global; o dióxido de xofre, pola súa banda, causa choiva aceda, con todas as súas consecuencias: nos cultivos, na carga de metais pesados na auga, e, dende logo, nas enfermidades. Ese gas convértese en ácido sulfúrico na atmosfera, e as persoas máis afectadas son as máis sensíbeis (como os nenos)".

Os efectos na saúde e nos cultivos
Da tose e irritación de gorxa e ollos, o dióxido de xofre pode pasar a intervir en todo o aparato respiratorio, afectando mesmo aos seus mecanismos de limpeza. Pode desencadear a aparición de bronquite, flegmas, sibilancias, dispnea ou broncocontrición en asmáticos. "Non deixa de ser curioso que nunha das comunidades con niveles de contaminación máis altos do Estado (Galiza emite un terzo do dióxido de xofre que bota todo o Estado á atmosfera) haxa tamén os niveis máis altos de enfermidades broncopulmonares: moitas persoas padecen de asma ou bronquite crónica. Non figuran as causas destas enfermidades, pero a propia OMS recoñece a repercusión da emisión de este tipo de gases no sistema respiratorio humano".

Os niveis de contaminación con respecto ao territorio e á poboación galega dan resultados como os seguintes: a emisión de dióxido de carbono en toneladas por habitante no 2000 (12,16) é a máis alta de Europa. E encanto á produción de dióxido de xofre, emítense 168,19 quilos por habitante, fronte aos 36,84 do Estado español e mesmo os 63 dos EUA. "Nas centrais térmicas dos EUA está prohibido empregar o combustíbel fósil que empregamos aquí, que ten dun 4 a un 6% de xofre. Meirama contamina como dez centrais térmicas dos EUA".

O dióxido de xofre, ademais, vive de 2 a 6 días no ambiente, pode desprazarse varios centos de quilómetros se o vento é favorábel, e provoca choiva aceda, coa consecuente acidificación do chan, defoliación e perdas de cultivos. "Como exemplo, no Val da Amahía, no que se cultivaban gran cantidade de cerdeiras, deixouse de dar a cereixa. É un dos froitos máis sensíbeis ao xofre, e xunto con ela desapareceron unha chea de especies. Sería de xustiza que o imposto que Meirama lle paga a Xunta por contaminación, uns 700 millóns anuais das antigas pesetas, (4,2 millóns de euros) revertesen na indemnización á xente que está afectada por esa contaminación no mundo agrario, xa non digo en canto a efectos sobre a saúde".