Vieiros

Galicia, con 80,1, supera en kW eólicos/Km2 a todos os Estados da UE-25. Só Dinamarca (72,4) se achega a Galicia. Dentro do Estado español, tan só Navarra (91,7) e A Rioxa (81,2) superan a Galicia. Atinxir 6.500 MW de potencia eólica en 2010, é, en principio, desexábel, máis só cunha nova ordenación eólica. O que non sería desexábel, a xuízo de Verdegaia, é que un país pequeno como Galicia sexa, en termos absolutos, unha potencia eólica a nivel mundial durante moitos anos máis, pois iso só podería acontecer como resultado da sobreexplotación brutal do noso territorio e da concentración do desenvolvemento da enerxía eólica en poucos países.

O fracaso ambiental da "revolución eólica" en Galicia

A "revolución eólica" en Galicia evitou que as emisións galegas e españolas de gases de efecto invernadoiro fosen aínda maiores. Sen embargo, en parte, foi un fracaso ambiental. Por unha banda, provocou danos importantes en espazos naturais de especial interese e, por outra, non ten servido para reducir a produción galega de electricidade sucia, por causa do forte aumento da demanda eléctrica galega e española nos últimos anos, propiciado polo escaso esforzo en aforro e en eficiencia. 50 dos 135 parques eólicos afectan a espazos da Rede Natura 2000 , aos que hai que sumar outros parques que afectan a zonas de alto valor ecolóxico que non son Natura 2000, coma a serra do Suído. Desde 1999 até 2004, mentres a produción eólica galega anual aumentaba de 719 a 4.195 GWh, a das centrais térmicas galegas (As Pontes, Meirama, Sabón) pasaba de 14.415 a 15.877 GWh.

Unha ordenación eólica sustentábel e menos electricidade sucia

Para corrixir este dobre fracaso, Verdegaia formula dúas demandas básicas á Xunta:

1) Que se ordene a instalación de parques eólicos de forma respectuosa co medio natural. Perante a lamentábel negativa da Consellería de Industria a establecer unha moratoria eólica en todo o país mentres non conclúe a revisión do Plano Sectorial Eólico, Verdegaia esixe que, nun prazo de tres meses, a Consellería de Industria, en coordenación coa de Medio Ambiente e con participación social, modifique o decreto autonómico que regula o aproveitamento da enerxía eólica para incorporar unha relación de zonas de interese ambiental e paisaxístico incompatíbeis coa instalación de parques eólicos, relación que non se debería limitar aos espazos da Rede Natura 2000, que cubren só o 11% do territorio. Isto é algo que xa fixeron hai tempo outras comunidades, coma Castela-A Mancha (en 1999), Navarra (1996) ou a veciña Asturias (1999).

Verdegaia considera un avanzo na boa dirección que a orde da Consellería de Industria deste ano sobre a autorización de novos parques eólicos inclúa como criterios a valorar a non afección a espazos da Rede Natura 2000 ou que conten con hábitats que deban ser obxecto de protección a xuízo da Consellería de Medio Ambiente, así como o repotenciamento dos parques existentes. Sen embargo, non pecha a porta á posibilidade de construír parques eólicos en zonas de alto valor ambiental, nin concreta estas máis alá das zonas Natura 2000. Verdegaia fará un seguemento da autorización dos novos parques e da súa posíbel afección a áreas de especial interese natural e paisaxístico.

2) Que se promova moito máis o aforro e a eficiencia e que se desincentive e grave máis a produción eléctrica sucia en centrais térmicas. Con esta finalidade, e para, ao mesmo tempo, obter compensacións pola xeración de electricidade sucia no noso territorio, a Consellería de Economía e Facenda debe reformar o actual Imposto sobre a Contaminación Atmosférica, aumentando as taxas impositivas sobre os gases SO2 e NOX e ampliándoo ao CO2, -o principal gas causante do cambio climático-, na liña do que vén de facer o Goberno de Aragón. Alén diso, as Consellerías de Industria e de Medio Ambiente deben defender unhas asignacións moi restritivas de dereitos de emisión de CO2 para as térmicas de carbón no Plano Nacional de Dereitos de Emisión 2008-2012, en elaboración nestes momentos.

Reclamar máis potencia eólica para o noso país sen adoptar estas medidas non sería sinal de compromiso cun modelo enerxético ecolóxico sustentábel e obedecería no esencial a unha lóxica produtivista.