Carnota
Estás aí, coma conmocionada, con ganas de lle largar iso que nunca dirás. Remoes a primeira vez que eses teus ollos se fixeron prado, para a auga e para a luz. Veloz coma un estralo. Pronuncias unha frase con toda a sintaxe dislocada.
Tanxes un órgano ignoto co seu ritmo sanguíneo, particular e celular. Víscera prelingüística que te acompaña mentres le temps s’en va.
E aí fica a frase, aboiando, aire no aire. Fóra de texto e de contexto. A carne fíxose verbo e ten agora ao logos collido polo pescozo (o pescozo do paxaro louco) que incómodo e frenético, espernexa.
Logo do esganamento simbólico pódeste mergullar canda o nordés na auga verde e xélida. Un arrufiamento que xa non precisas:
Nótese que a tal frase vén de ser sorprendida, estombeada e arrastrada con violencia súpeta por implacables e contumaces vagas do areal do Tombo.
Emerxe sincopada, entre tusidos, rebozada en area e tombeando, igual que unha panada de valume, a súa felicidade náufraga.
Podemos ver brillar a nácara e o sal, translúcidos argazos que se saben nómades así como cadáveres indescifrables colonizados por minúsculas criaturas en tránsito.
Ole ao metano da descomposición e da mestura. Ao metano de Lucrecio, da perda e do porvir. Si, impacta marabillosamente, máis que arrecender.
Tal coma Venus que te amolece e que te afrouxa. Abres a man que se apresura a recibir unha estrela caída por acaso, dunha constelación que fica mais abandonada e tamén mais lixeira e avesía. Cisma nos emborcados ou na perda do aire, na violencia silente de tan agallopante palidez.
A man de Venus, a que remite aos labios máis sabios e sensibles, é das que deixan discorrer e traspasar. Deixan pasar o paraíso igual que os folletos turísticos. Ese acontecemento, baleiro de cinco puntas ou xineas polo que ti agora miras o duplo cromlech vexetal e pétreo ao que sempre regresas, arrombando a fonética esvaradía e íntima das moitas despedidas. Ás frases sincopadas o snobismo abúrreas.
Polo demais, unha vella alianza entre un cerco de lume e un vento feroz. Ríos de cinsa e señardade, nada discorre manso, ningunha frase. Nin esa albura irisada dos concheiros coma esquecidos arsenais arredados tentando a súa sorte, con toda a sintaxe dislocada.
Cálidas e revoltas, as augas deste aquel e da surada. Navegamos.
Tanxes un órgano ignoto co seu ritmo sanguíneo, particular e celular. Víscera prelingüística que te acompaña mentres le temps s’en va.
E aí fica a frase, aboiando, aire no aire. Fóra de texto e de contexto. A carne fíxose verbo e ten agora ao logos collido polo pescozo (o pescozo do paxaro louco) que incómodo e frenético, espernexa.
Logo do esganamento simbólico pódeste mergullar canda o nordés na auga verde e xélida. Un arrufiamento que xa non precisas:
Nótese que a tal frase vén de ser sorprendida, estombeada e arrastrada con violencia súpeta por implacables e contumaces vagas do areal do Tombo.
Emerxe sincopada, entre tusidos, rebozada en area e tombeando, igual que unha panada de valume, a súa felicidade náufraga.
Podemos ver brillar a nácara e o sal, translúcidos argazos que se saben nómades así como cadáveres indescifrables colonizados por minúsculas criaturas en tránsito.
Ole ao metano da descomposición e da mestura. Ao metano de Lucrecio, da perda e do porvir. Si, impacta marabillosamente, máis que arrecender.
Tal coma Venus que te amolece e que te afrouxa. Abres a man que se apresura a recibir unha estrela caída por acaso, dunha constelación que fica mais abandonada e tamén mais lixeira e avesía. Cisma nos emborcados ou na perda do aire, na violencia silente de tan agallopante palidez.
A man de Venus, a que remite aos labios máis sabios e sensibles, é das que deixan discorrer e traspasar. Deixan pasar o paraíso igual que os folletos turísticos. Ese acontecemento, baleiro de cinco puntas ou xineas polo que ti agora miras o duplo cromlech vexetal e pétreo ao que sempre regresas, arrombando a fonética esvaradía e íntima das moitas despedidas. Ás frases sincopadas o snobismo abúrreas.
Polo demais, unha vella alianza entre un cerco de lume e un vento feroz. Ríos de cinsa e señardade, nada discorre manso, ningunha frase. Nin esa albura irisada dos concheiros coma esquecidos arsenais arredados tentando a súa sorte, con toda a sintaxe dislocada.
Cálidas e revoltas, as augas deste aquel e da surada. Navegamos.
Novo comentario
É preciso que te rexistres para poder participar en Vieiros. Desde a páxina de entrada podes crear o teu Vieiros.
Se xa tes o teu nome en Vieiros, podes acceder dende aquí:
Se xa tes o teu nome en Vieiros, podes acceder dende aquí:
Pilar Beiro
É licenciada en Ciencias Económicas e traballa nun centro de ensino. Publicou o seu primeiro poemario en 1999: Hinterland. Forma parte da asociación Redes Escarlata, coa que participou no libro colectivo Xuro que nunca volverei pasar fame (2003). En 2007 publicou o poemario Bingo.
Localización
Galería
