Onde sempre é Bosque

O de Foz é un mar imprevisible.

Hai días de inverno nos que parece entregado coma un gato ruso azul. Os rusos azuis, raza mansa onde as haxa, como felinos que son tamén son nocturnos, e este mar de Foz ten un pouco diso, de noite é cando mellor o ves.

Bañarse aquí, na praia de Llas, ó anoitecer, co sol póndose tralos montes do Cadramón, é un privilexio prós sentidos. De vrao, de súpeto e a plena luz, ponse bronco, e non hai quen se achegue a el. Entón, visto de lonxe, a unha distancia prudente, tráeche tódolos sons da infancia esquecidos, o marmurio de todo un pobo.

Corre por aí un infundio que di que o mar de Foz é moi frío, o máis frío de toda a costa cantábrica. Mintira, coma tantas. Asegúrovos que no mar de Llas hai mellor temperatura que nas Rías Baixas. Será porque nós, os de aquí, temos tamén outra temperatura corporal, pero a min meterme nestas augas vivifícame, devólveme á infancia, á comunión coa natureza, e se non hai moita xente, de madrugada ou ó anoitecer, mellor aínda.

As ondas veñen sempre despeiteadas, é un mar un pouco tolo, sen moito xeito, pero eu enténdoo, non agardo del harmonía nin ritmo, ten o seu propio compás un tanto dodecafónico.

De nena contáronme que a praia de Llas era unha praia de desembarco militar en caso de guerra, non sei por que esta imaxe me fai pensar no desembarco de Normandía, e logo sempre penso: en caso de que guerra? Por aquí andaron normandos, ingleses, vascos e escoceses e deixaron as súas pegadas nos nomes da xente.

Ten outra cousa este mar: non fala. Parola, parola sen parar, é o verbo esencial das mulleres e do mar: un parolar incesante que te chama, que te xongue a el. Que quererá dicir?