Vieiros

O polémico anaco de tea omite a anatomía feminina, convértea en territorio vedado para os ollares. O corpo é unha propiedade privada que non lle corresponde á muller, senón ao seu amado amo, o único ser digno de contemplar ese obxecto que lle pertence por obra e gracia de Deus. Digamos que o burka son os pedreiros e a carne femia, unha leira para dar de pacer ás vacas.

Neste sofisticado primeiro mundo, tan libre e intelixente, temos claro que o veo integral é o símbolo do machismo máis exacerbado. Moitas das mulleres que o visten nin tan sequera poden decidir, presas do pánico. Outras teñen cravada, tan fonda, a súa condición subordinada, que non son capaces de cuestionar a situación que viven. Nosoutras, pola contra, somos quen de elixir. Somos unhas privilexiadas, é certo, pero non tanto como nos queren facer crer. O noso privilexio consiste en posuír pantallas (que non espellos) nas que mirarnos, voces electrónicas que nos dictan a definición do correcto, como debe ser a nosa vida, que roupa poñernos, cal é o peso ideal. Na gran civilización, tampouco existe o corpo feminino, existen esculturas esculpidas polo capitalismo. Máis tenue, case imperceptible, pero aquí, no epicentro do sistema, as autómatas industriais tamén levamos un burka na pel.